Jak słusznie zauważyła w swoich romansach Jane Austin „trzeba bywać”. Słowem – uczestniczyć w balach, polowaniach, wycieczkach i właściwe ręce, we właściwy sposób ściskać. Jeden z głównych dylematów dotyczących głównej bohaterki powieści „Mansfield Park” to ustalenie, czy ona „bywa, czy nie bywa”. Jak więc widać sprawa jest poważna. Bywając, oczywiście należy prezentować się godnie, poruszać z wdziękiem, czymś się wyróżniać z tłumu, a głos zabierać dowcipnie i mądrze. Powieść ta została wydana w 1814 roku. Minęły dwa stulecia, a lans mega nowoczesnych ludzi, z których większość nie zna świata bez Internetu, nie różni się de facto niczym, od działań ich rówieśników z XIX wiecznej Anglii.
O tym ile jest wydarzeń skupiających i elektryzujących środowisko specjalistów ds. social mediów, można sprawdzić na przykład na sympatycznym nowym blogu, dedykowanym tego typu imprezom, o wdzięcznej nazwie: Eventualnie (polecam!).
Eventy to faktycznie duża szansa, żeby zaistnieć w środowisku, powyrabiać kontakty, zdobyć nowych obserwatorów, subskrybentów, followersów, kuratorów treści, czy potencjalnych partnerów w biznesie. Paradoksalnie, mogą te spotkania przynieść obfitsze żniwa i wspomóc wyrobienie swojej marki, niż codzienna sieciowa aktywność. Zwłaszcza jeśli ktoś mówi z przekonaniem, co ma często większe znaczenie, niż merytoryczna baza wystąpienia.
Nie mam absolutnie nic przeciwko dyskusjom. Jak już Jakub z Paradyża słusznie zauważył, prawdziwa mądrość rodzi się w ogniu debaty. Tylko od samych programów i doboru referentów chciałbym czasem coś więcej niż wypełnienie poniższego schematu.
- Starsi stażem / wiekiem opowiadają, jak to kiedyś było (historia magistra vitae est, nie ma się co kłócić).
- Młodsi opowiadają o swoim genialnym projekcie, lub czyimś genialnym projekcie, a jedni i drudzy o swoim cudownym i spełnionym życiu.
- Potem następuje wystąpienie elektryzujące – jak zarobić pieniądze, rozpocząć współprace z firmą, podpisać umowę (petunia non olet) etc.
- Dobre rady – np. zastosowanie metody „5 x P” w kryzysach, czyli koncepcja autorska Adama Łaszyna, głoszona przez kogoś innego.
- I wielki finał – rzecz de facto najcenniejsza, czyli fundamenty, o których trzeba powtarzać z uporem maniaka – strategia w komunikacji (tylko czasem głosi ktoś, kto na siłę wpycha uczestnikom, że oto wynalazł koło na nowo…).
Plus obowiązkowa integracja, czyli szansa na fotkę z prelegentem do wrzucenia w social media.
No cóż, czasem można nabrać przekonania, że cały Internet istnieje tylko po to, by uprawiać w nim marketing produktów i usług oraz własny. Co i tak jest chyba lepszym wyobrażeniem, niż to wyprzedzające o dekadę słynne „piwo i pornole” Jarosława Kaczyńskiego, czyli, że powstał, by jedni naukowcy, mogli wrzucać pornografię, dla drugich.
Anglia 1814 – Polska 2015 – trzeba bywać, bo jak zauważył Erich Maria Remarque: „nic się nie powtarza, to my powtarzamy samych siebie”.
