Wiem, wiem… Felieton powinien być lekkim, niemal rozrywkowym „kawałkiem” do poczytania w gazecie, a ja tu znowu wyjeżdżam z wyborami…
W momencie, gdy Państwo będą to czytać będą już po akcie wrzucenia kartek do urn., ale przed ogłoszeniem ostatecznego wyniku. Mogę zatem spokojnie podać kilka wróżb, które zdradziły naukowe Pytie posługując się nie fusami z kawy, ale ankietami CBOS-u.
Przede wszystkim stwierdziły, że modnie być obecnie porządnym obywatelem. Na pytanie: czy pójdzie Pan/Pani na wybory około 80% odpowiedziało twierdząco. Praktyka jednak pokazuje, że faktycznie siedzenie z kanapy podniesie około 49%. Część optymistów jednak twierdzi, że na skutek wzmożonej krytyki obecnych rządów przez opozycję, tym razem może być to ponad 50%.
Poza tym wbrew opinii niektórych publicystów wybory samorządowe wcale nie są drugorzędne w oczach Polaków. Powiedzieć nawet można, że im mniejsza gmina, tym ważniejsze, bo znamy często osobiście kandydata na burmistrza, a znajomemu radnemu nawet na ulicy możemy wygarnąć co nam się nie podoba. To zainteresowanie spada wraz z wielkością miasta. No chyba, że chodzi o wybory prezydenta miasta takiego jak Warszawa, gdzie media zaostrzają zainteresowanie przedstawiając głównych faworytów niczym pięściarzy wagi ciężkiej. Pokazują każde uderzenie i punktują każdy cios, licząc skwapliwie faule i wszystkie potknięcia. Tak zwanych wyborców medialnych, to podnieca. Socjolog dr Jarosław Flis podzielił bowiem wyborców na 3 kategorie: totalnych – a jest ich około 20%, którzy chodzą na każde wybory, medialnych, o których wspomniałam wyżej, oraz lokalnych, których interesują tylko wybory gminne.
Kto głosuje chętniej? Otóż chętniej idą na wybory starsi mężczyźni, lepiej zarabiający, z wyższym wykształceniem, a także praktykujący religijnie… To ostatnie nie dziwi, bo z kościelnych ambon często padają ponaglenia, a nawet instrukcje na kogo należy głosować.
Najmniej licznie w wyborach uczestniczą ludzie młodzi, z kiepskim wykształceniem, słabo zarabiający, którzy uważają, że nie mają żadnego wpływu na politykę. W tym momencie przypomniała mi się moja znajoma zwierzająca mi się kiedy rozdawałyśmy ulotki profrekwencyjne, że najbardziej przykro jej, gdy mijający ją ludzie wykazują minimum reakcji. Patrzą na mnie i nie widzą – jak bym nie istniała!
Proszę Państwa! Najważniejsza chyba jest jednak informacja, że lubimy tych, których wybraliśmy! Badanie CBOS-u z lutego 2018 r. (to ostatni dostępny pomiar) pokazuje, że władze samorządowe stoją na szczycie rankingu pozytywnych notowań. Znamy burmistrzów i prezydentów miast wybieranych wielokrotnie na to samo stanowisko, bowiem wyborcy na pierwszym miejscu stawiają taki walor jak doświadczenie w tej pracy. Na dalekim miejscu znalazły się takie „grzechy” jak np. przynależność do PZPR, czy zasługi jak działalność w Solidarności. Większego znaczenia też nie ma wiek, czy płeć kandydatów. Stąd mizerny entuzjazm dla pomysłu ograniczenia kadencji.
Lubimy zatem tę naszą samorządność, przyzwyczailiśmy się do niej, co więcej, gotowi jesteśmy jej przyznać nawet więcej uprawnień. Są jednak wyjątki – niezbyt chętnie przyznajemy jej prawa do ustalania podatków. Również uważamy, że takie dziedziny jak ochrona środowiska, służba zdrowia, oświata powinny być jednak w gestii rządów.
Najmniej interesują wyborców, w przeciwieństwie do partii politycznych, wybory do sejmików wojewódzkich, w myśl zasady, to daleko ode mnie, a bliższa ciału, jak wiadomo, koszula.
Reasumując – rewolucji kadrowej nie będzie! Czy na pewno? Jeszcze chwila cierpliwości!
