Jean-Luc Godard był tym w filmie kim Picasso w malarstwie. Dokonał tego, że wszystko stało się potem możliwe – tak między innymi stwierdził ambasador Francji Pierre Levy przed premierowym pokazem filmu „Ja, Godard”, w warszawskim kinie „Muranów”w ramach „Nocy Idei” zorganizowanej już po raz drugi przez Instytut Kultury Francuskiej. Tematem przewodnim tego spotkania będzie „l’Imagination au pouvoir”, czyli „Wyobraźnia u władzy”, jeden ze sloganów maja 68 we Francji - kontynuował ambasador i przedstawił twórcę tego filmu Michela Hazanaviciusa opromienionego sławą Oscarów otrzymanych w 2012 r. za film „Artysta”.
Wychowana od dzieciństwa na filmach włoskiego neoralizmu, a potem na filmach francuskich rozsiadłam się zatem wygodnie w fotelu, aby obejrzeć tę ikonę kina Nowej Fali, bo w 2002 roku w plebiscycie magazynu filmowego „Sight and Sound” krytycy umieścili Godarda na trzecim miejscu w rankingu dziesięciu reżyserów wszech czasów. W latach 60-ych niektóre jego filmy można było obejrzeć w Polsce, ale on sam wydawał mi się tak odległy jak mieszkaniec innej planety. Dziś w dobie Internetu możemy o każdym wiedzieć niemal wszystko, wtedy w latach 60-ych do Polski docierały informacje skąpe i ocenzurowane.
Jak się okazało film nie został zrobiony w pozycji na klęczkach, w „hołdzie dla artysty”, ale jest fragmentem biografii Godarda potraktowanej niekiedy w konwencji komediowej, z nutką ironii właściwej filmom Woody Allena, której podstawą były wspomnienia jego ówczesnej żony Anny Wiazensky. Akcja toczy się w latach 60-ych, gdy reżyser jest już po swoich największych sukcesach filmowych i uznany jako wielki artysta. Właśnie zamieszkał ze swoją ukochaną, młodziutką aktorką Anną i zrealizował film : ”Chinka”. Tu młodszym czytelnikom trzeba wyjaśnić, że Godard podobnie jak niemal cała elita intelektualna ówczesnej Francji sympatyzował z różnymi odłamami lewicowymi – zaczytywano się wtedy Marksem, Michaiłem Bakuninem, Wilhelmem Reichem. Jean Paul Sartre jeździł na Kubę, a komunista Louis Aragon nawet do ZSRR, gdzie nawiasem mówiąc pokazywano mu wyłącznie wzorcowe kołchozy i oddziały fabryczne. Sam Godard poszedł o krok dalej, bo związał się z ruchem maoistycznym. Niestety, i Godard i inni mieli blade pojęcie jak w praktyce wyglądają te zwodnicze utopie, a film „Chinka” opowiadający o maoistycznej grupce w Paryżu, nawet w chińskiej ambasadzie wzbudził śmiech i politowanie. No, ale właśnie nadszedł rok 1968 i z nim zaczęły się bunty najpierw studentów, do których potem dołączyli się robotnicy, a z Francji przeniosły się do innych krajów na świecie. Godard uczestniczy w tych protestach, ba nawet w ramach solidarności pomagał w zerwaniu Festiwalu w Cannes, nie mniej pokazany jest jako człowiek, który nie rozumie tak naprawdę ani robotników, ani studentów i właściwie podoba mu się tylko rewolucja jako taka. Sam podeptał już wcześniej niemal wszystkie kanony tradycyjnego kina i rozgląda się bezradny i zły w którą pójść stronę. Tworzy grupę Dziga Wiertow, ale eksperymentalne filmy nikt nie chce kupić i wyświetlać. Rozpada się też jego małżeństwo. Na tym film się kończy, ale wiemy, że Godard wraca na duży ekran i zdobywa ponownie uznanie w 1983 r., gdy na Festiwalu Wenecji otrzymuje Złote Lwy. Dodajmy też, że reżyser nie pokazuje Godarda jako miłego, sympatycznego człowieka, ale raczej jako wiecznie niezadowolonego z siebie, momentami opryskliwego faceta, a w życiu prywatnym okrutnie zazdrosnego męża.
A ja po projekcji zadałam sobie pytanie: czy w Polsce możliwe byłoby zaistnienie takiej postaci i otoczenie jej szacunkiem? Jamais! Nigdy! Nawet Wajdzie wytykano grzechy młodości i jego „Pokolenie”. W Polsce nikt nie ma prawa eksperymentować, szukać i błądzić.
