Chyba po raz pierwszy przyznaję się do tego publicznie: im więcej mam na koncie (lat i doświadczeń, a nie pieniędzy…), tym trudniej jest mi wejść w buty pewnej siebie, wręcz aroganckiej kobiety z telewizji. A takie podobno sprzedają się najlepiej!
Tymczasem mnie, przed występem na żywo, niczym aktora przed premierą, dopada pełno-objawowy zespół dolegliwości, zwany potocznie tremą. A gdzie rutyna, ktoś powie, którą jak pilot-oblatywacz wypracowałam w ciągu niezliczonych godzin na wizji? No, właśnie, gdzie? Sama się nad tym zastanawiam. I pocieszam się: moją siłą jest to, że nie wpadam w rutynę… Ale co tu dużo kryć: zazdroszczę niektórym kolegom kilku cech, które niesłychanie ułatwiają pracę w telewizji. A są to:
1. parcie na szkło
Przejawia się tym, że występująca osoba zrobi wszystko, żeby było jej jak najwięcej – widać, słychać i czuć, jeśli tylko telewizja dawałaby i taką możliwość.
2. granie na siebie
Oto klasyczny przykład takiego zachowania: Program sylwestrowy. Każdy uczestnik, zaraz po szampanie, ma powiedzieć kilka słów życzeń. Układam więc sobie w głowie niebanalne, jak sądzę, zdanie. Próba. Trzeba precyzyjnie wymierzyć czas każdej wypowiedzi. Mówię swoje, podobnie jak bardzo znana osobistość telewizyjna przede mną. Gramy! Tylko raz, bo strzelają szampany, a butelek na powtórkę nie ma. Gdy przychodzi kolej na ową osobistość przede mną, ze zgrozą słyszę moje życzenia! Mam dwie sekundy, żeby wymyślić coś innego. Z miłym uśmiechem mówię cokolwiek i pluję sobie w brodę, że znów czegoś nie przewidziałam – mianowicie grania na siebie.
3. samozachwyt
Tłumaczyć nie trzeba.
Podejmuję więc postanowienia. Noworoczne oczywiście.
1. Pomimo powrotu do TVP, pozostać sobą.
2. Właśnie z powodu powrotu do TVP, pozostać sobą, włączając w to tremę.
3. Pomimo powrotu do TVP, zachować spokój.
4. Właśnie z powodu powrotu do TVP, zachować spokój, nawet w najbardziej niesprzyjających okolicznościach.
5. Pomimo powrotu do TVP, nie rezygnować z własnych klocków w tej układance, jaką jest życie.
6. Właśnie z powodu powrotu do TVP, nie rezygnować z własnych klocków w tej układance, jaką jest życie, i nie przejmować się tym, na co i tak nie mam żadnego wpływu.
Jestem gotowa się z tego rozliczyć. Za rok. Choć noworoczne postanowienia zwykle pozostają równie wirtualne, jak te zapiski…
.
