Zachłyśnięci cyfrowością na chwilę zapomnieliśmy, że nic nie dostarcza takich doznań jak coś, co istnieje naprawdę. Cyfrowe nie istnieje samo w sobie, zachwyca nas o tyle, o ile do złudzenia odwzorowuje rzeczywistość. To zachwyt nad doskonałością imitacji. Rozbawienie doskonałym parodystą. Realne jest benchmarkiem wirtualnego. Ale jak powiedziano w filmie Tajemnice Los Angeles: „A hooker cut to look like Lana Turner is still a hooker.”
RATP zrobiła z tego nawet dobry spot – Reseau virtuel.
Czasami widzę jak powraca analog – ludzi zaczarowanych iluminacją Krakowskiego Przedmieścia, pochylonych nad grą planszową – tekturową, zatraconych w pisaniu na maszynie, pisaniu piórem. Wiem – nisza, nisza. Od niszy wszystko się zaczyna.
Spętani kablami, zasilaczami, zmęczeni śledzeniem statusu na profilu, wszystko, co cyfrowe przetwarzamy płytko zasypani mnogością. Muzykę, obrazy, zdjęcia, znajomości. Mamy tego tysiące, niczego nie pamiętamy, nie nadążamy z konsumpcją, katalogowaniem, pamiętaniem. Teraz przyszedł czas na książki. Będziemy ich mieli na czytniku kilkadziesiąt, żadnej przeczytanej do końca, po kilka razy, żadnej wymiętoszonej, popodkreślanej, z pozaginanymi rogami. Zapamiętanej w tym szczególnym wydaniu z tymi szczególnymi ilustracjami. Analogowość wymusza dokładniejsze przeżuwanie. Bo można mniej kupić i stężenie bodźcokalorii na jednostkę wyższe. Znajomy mówi, że powracający analog to łabędzi śpiew żałosnych epigonów. A dla mnie to powrót do czegoś, nad czym mamy jaką taką kontrolę.
Jesteśmy analogowi i nasza analogowość wymaga wykarmienia, bo inaczej coś złego dzieje się nam na obwodach. Mimo wszystko analogowych – z wody, białka i tłuszczu.
