Na samym początku zaznaczę, że nie jestem teologiem, stąd też żadnych teologicznych ocen nie zamierzam wyrażać. Nie będzie jednak o teologii, ale o kondycji mediów, które w pogoni za sensacją wychodzą poza ramy misji medialnej, wchodząc na drogę podjudzaczy.
Po kolei – na YouTube ks. Roman Kneblewski opublikował filmik, w którym mówił o karze śmierci. Dość duże kontrowersje wywołał cytat:
Czy kara śmierci jest czymś niemiłosiernym? Absolutnie nie. Dzięki niej możemy okazać miłosierdzie potencjalnym ofiarom, unikając serii kolejnych zbrodni”. Dalej brnie w odmęty absurdu: „Kara śmierci jest szansą dla samego zbrodniarza. Nawet taki seryjny zboczeniec, jeśli on przed wykonaniem wyroku nawróci się, wyspowiada się i podda się tej karze śmierci, ma szanse się zbawić, pójść do Nieba. A tej szansy byłby pozbawiony, gdyby po odsiedzeniu wyroku wrócił do zbrodniczego trybu życia.
Kilka tytułów medialnych z internetu: ,,,,Kara śmierci to miłosierdzie” – kontrowersyjna wypowiedź”; ,,Kolejny kontrowersyjny film proboszcza Kneblewskiego”; ,,Schizmatyk z Placu Piastowskiego pluje w twarz Kościołowi” oraz inne. Przy jednej z publikacji pojawił się nawet fotomontaż wizerunku kapłana, z dorobionymi diabelskimi rogami oraz apelem do Prymasa Polski, aby szybko rozprawił się z rzekomym ,,schizmatykiem”.
Jako, że teologia nie jest moją mocną stroną, to nie mi wchodzić w rozważania o karze śmierci. Jednak nie jest prawdą, iż powyższe rozważania wymyślił ks. Kneblewski. W podobnym tonie dzieło opublikowane zostało bowiem już VIII wieków wcześniej, przez doktora Kościoła św. Tomasza z Akwinu. W swojej Sumie Teologicznej, w części Secunda secundae napisał on:
Czyniąc to, sędzia kieruje się nie nienawiścią, lecz miłością, dla dobra społeczeństwa, które ma większą wartość niż życie jednostki. Co więcej, śmierć wymierzona przez sędziego przynosi pożytek grzesznikowi: jest ekspiacją za winy, jeśli się nawróci, a kładzie kres winie, jeśli się nie nawróci, ponieważ odbiera się mu możność dalszego dokonywania występków (II–II, q. 25, a. 6, ad 2).
Powyższy cytat z VIII wieku w ostatnich publikacjach medialnych się nie znalazł. Jeżeli ktoś zatem w ostatnim czasie popełnił wtopę, to byli to szukający sensacji redaktorzy.
