Triduum rozpoczęte. Czas zadumy, rozmyślań, rachunku sumienia, ale też czas nadziei i wiary, że nie wszystko skończone, że ciągle jest nadzieja, że mimo wszystko może być dobrze.
Wielki Czwartek to święto kapłaństwa. Święto, tych, którzy nie bali się zaryzykować i wybrali bardzo konkretną drogę, którą kroczą przez życie. Kapłan potrzebny jest nam dziś bardziej niż kiedykolwiek wcześniej. Potrzebny jest bardzo, ale potrzebny jest kapłan prawdziwy. Bo, jak nie szata czyni człowieka, tak o kapłaństwie nie świadczy sutanna. W Wielki Czwartek, co roku widzimy ten sam gest, ten sam obrzęd. Papież, biskupi, księża, wszyscy obmywają stopy swoim wiernym. Najważniejszy symbol i kwintesencja kapłaństwa. Dobrze, że jest przypominany. Niestety, zbyt często brakuje go na co dzień. W Wielki Czwartek Polska The Times opublikowała raport, z którego wynika, że w Polsce ubywa księży. Coraz mniej młodych ludzi wybiera seminarium, coraz więcej tych, którzy seminarium wybrali, nagle zdejmuje sutannę i już nigdy więcej jej nie zakładaja.
Za każdym razem, gdy słyszę, że kolejny kapłan, przestał być kapłanem, wiem, że przeżył dramat. Ból rozdarcia, skazanie się na swoją samotnię. Drogę trudną i już do końca życia naznaczoną zdradą i porzuceniem. I trudno nie stawiać pytania, dlaczego tak się dzieje.
Arcybiskup Stanisław Gądecki, nie ma wątpliwości. Za spadającą liczbę powołań kapłańskich winne są media. – „Jesteśmy świadkami antyklerykalnej propagandy, której celem jest walka z Kościołem. Objawia się to w chorobliwym tropieniu grzechów kapłańskich, nagłaśnianiu ich w mediach, w przedstawianiu jednostkowych przypadków niewierności kapłańskiej jako praktyki powszechnej” – napisał do wiernych arcybiskup.
Smutne, że tak łatwo rzucić kamieniem. Księże biskupie. To nie przez media księża nie radzą sobie ze swoim powołaniem. Przyczyna leży gdzie indziej. Bo koniec kapłaństwa nie zaczyna się wraz z odłożeniem sutanny. Kapłaństwo kończy się tam gdzie kończy się służba. Tam, gdzie łatwiej przychodzi pouczać, niż nauczać. Tam, gdzie łatwiej ganić, niż samemu dawać przykład. Koniec kapłaństwa jest tam, gdzie własna wygoda duchownego nie pozwala zobaczyć człowieka, który nie ma kogo prosić o pomoc. Kapłan przestaje być kapłanem w chwili, gdy grzmi o tym, jak żyć, ale nie wyciąga ręki do tych, którzy się w tym życiu pogubili, by wskazać im dobrą drogę. Duchowny, który obmywając stopy wiernemu nie widzi jego twarzy, nie próbuje poznać jego duszy, już kapłanem nie jest.
Kapłanów potrzebujemy. Kapłanów sobie życzymy. Tych, którzy będą drogowskazem, przystanią, oazą i schronieniem przed złem całego świata. Kapłanów potrzebujemy i odczuwamy ich brak. Potrzebujemy kapłanów, a nie urzędników Kościoła. Bo kapłan to człowiek w najczystszej postaci człowieczeństwa. Życzę wiary w to, że lud kapłański jest ludem kapłańskim, który staje się każdego dnia, a nie w chwili włożenia sutanny. Bo to dopiero początek, a nie koniec drogi. Życzę wszystkim duchownym siły do bycia kapłanami. Wtedy i mój świat będzie lepszy. Nadzieja wciąż jest…
Marek Kacprzak
