Samochód jest wielką wygodą, to niezaprzeczalny fakt. Możliwość dojazdu wraz z moimi kolegami z pracy samochodem pozwala mi na wstawanie do pracy nieco później, niż w przypadku komunikacji miejskiej, chociaż i nią zdarza mi się podróżować – chociażby na uczelnie. Samochód zatem jest przywilejem, na który w większości swoich globtroterskich przygód nie mogłem sobie pozwolić. O ile z jazdy samochodem czerpiemy ogrom przyjemności i wygody, to jednak przyznaje z całą odpowiedzialnością, że ma zasadniczy dla mnie negatywny wpływ na człowieka – rozleniwia. Samochód nas zamyka i separuje szczelnie od codzienności, która dzieje się tu wśród ludzi, blichtru i rwetesu życia. Jako że nie posiadam auta do tej pory, w poprzednich latach pozostawało mi wybrać autobus lub też zaufać swoim butom i ruszyć w drogę pieszo.
Gdy chodziłem do technikum na piechotę, co zajmowało jakieś pół godziny, nauczyłem się bacznie przyglądać ludziom. Zacząłem wyostrzać swój zmysł obserwacji i doceniać każdy detal tych jednorazowych wędrówek. Po tylu latach takowych wojaży byłem w stanie stwierdzić, kiedy dany człowiek zapali swojego papierosa, który oprze się o semafor i będzie oczekiwać zmiany światła na zielone, która z Pań skręci w lewo, a która w prawo. Wiedziałem dokładnie, którędy iść, aby nie stanąć na czerwonym świetle, chociaż i tak celowo wydłużałem swoją podróż, by móc dłużej obcować z tym światem, z tą codziennością, której arteria znajduje się właśnie tu, wśród ludzi. Przytoczyć tu można zdanie, które mówi nam, że nigdy nie wiadomo kto nas obserwuje, chociaż skoro ja obserwowałem ludzi tak i oni przyglądali się mnie, może z troszkę mniejszym skupieniem swojej uwagi na detale, którymi można mnie wyróżnić z tłumu, ale jednak.
Z takimi podróżami jest zupełnie jak z dojrzewaniem lub jedzeniem. Gdy jesteśmy malutkimi obywatelami tego kraju, naszą głowę zajmuje myśl, by szybko zjeść obiad i wylecieć na dwór do chłopaków i pograć w piłkę. Gdy zaczynamy rozumieć, że posiłek nie jest tylko zapychaniem swojej kichy, a z każdej nałożonej na widelec dawki pokarmu możemy otrzymać nie tylko energię, ale również jakość smaku, stajemy na najlepszej drodze do tego, aby stać się człowiekiem kompletnym – oczywiście jest to moja subiektywna ocena.
Zastanawiam się bardzo nad tym kim jestem i skąd takie a nie inne wartości w moim życiu są przeze mnie eksponowane. Pokolenie o większym stażu jestestwa zapewne pamięta legendarny serial „Daleko od szosy”. Gdy postać pierwszoplanowa Lech Górecki – grana przez Krzysztofa Stroińskiego – wygłasza monolog: Może sie matka kiedy na jakiego kierowce zapatrzyła, bo mnie do samochodów ciągnie – błędy pokazują sens i charakterystykę postaci – mnie osobiście przypomina się monolog, który wygłosiłem dzięki temu serialowi do swojej matki: Może się kiedyś Zojfa na jakiegoś polonistę zapatrzyłaś, bo mnie do uczuć ciągnie. Całkiem niedawno, gdy moja mama spotkała mnie czytającego książkę o drugiej w nocy, przyznała, że swego czasu w młodości czytała trzy książki naraz. Może stąd to podejście?
W minionym tygodniu powróciłem do zajęcia, którego praktykowanie sprawia mi ogrom przyjemności, gdy jestem tak ukształtowany, chodzi o założenie dobrych butów – zacząłem je kupować, gdy zaczęły się moje piesze podróże, bo może w nich daleko zajdę – ustawieniu się na przystanku i oczekiwaniu na przyjazd autobusu. Wśród otaczających mnie zasp poczucie tej chwili, gdy mroźne powietrze zamyka mnie w moim kapturze, okazało się na tyle ekscytujące, że taniec na lodowym chodniku odgrywałem z dużą gracją – być może jest to zasługą tego, że grałem w hokeja – stałem się najszczęśliwszym człowiekiem tego poranka.
Taka podróż, w której ustawiony jestem w szeregu szarych ludzi, którzy w swoim życiu niestety nie dorobili się przywileju samochodowego jest zajęciem bardzo inspirującym do pokory przed życiem. Gdy w słuchawkach po oparciu się o barierkę zaczął przygrywać Frank Sinatra i jego nieśmiertelny „New York”, zacząłem doceniać własne słabości do uczuć i obserwacji. Poczułem, że nie jestem nikim wyjątkowym, że pracując i studiując nie jestem bohaterem, a zgrywanie Dartaniana nie jest mi pisane. Poczułem się zupełnie oddalony od przywilejów tego życia, jakimi są dobra materialne, wygody i ich potencjalne koszta, a jedyną radością tej chwili był fakt, że obcując z tą grupką ludzi, którzy wysiadali i wsiadali na każdym przystanku, byłem zupełnie nagi, taki naturalny na scenerii, którą jest życie.
Po pół godzinnej podróży autobusem, po wizycie u dentysty, który stwierdził, że jestem stomatologicznie zadbany, a mój strach przed ewentualnym borowankiem ze mnie zszedł, postanowiłem w poczuciu mentalnego orgazmu udać się do domu pieszo, co zajęło mi ponad godzinę. Podczas tego czasu szedłem chodnikami Lublina, przechodziłem przez ruchliwe ulice i cierpliwie czekałem na zieloną istotę na semaforze, który zdawał się krzyczeć: Let’s go! Ślizgałem się wraz z ludźmi na oblodzonych przejściach i zastanawiałem, czy nie przewrócić się celowo i sprawić komuś odrobinę radości tego dnia. Wyprzedzałem powolnych spacerowiczów i dawałem się wyprzedzać komuś bardziej pędzącemu w swoim kierunku, oczekiwałem na skręcające samochody w moją stronę i machnięciem ręki dziękowałem im za ustąpienie pierwszeństwa. Częstowałem się tym co los mi proponuje żyjąc w tym mieście i częstowałem ludzi dookoła tym, że jestem szczęśliwy będąc w centrum tego miejsca. Zaczepiałem ludzi i grając przyjezdnego spod lubelskiej wsi studenta wypytywałem o dotarcie do danego miejsca czerpiąc przyjemność z przypadkowej rozmowy.
Trzeba przyznać, że wena nie przychodzi, natchnienie jest ulotne i trzeba je stale podkręcać, aby trzymało nas w napięciu, by móc czerpać z każdego kawałka codzienności coś bardzo kalorycznego. Okłamałbym siebie, gdybym takiego tekstu nie napisał, ale radość i potencjał w tej chwili jest na tyle wielki, że zaspokoiłem swoje najnaturalniejsze potrzeby, by zacząć kolejny tydzień.
