Jak zwykle prasa donosi, że na owym warszawskim, „charytatywnym” balu obecni byli politycy, dziennikarze i „celebryci”. W zasadzie wszyscy mieszczą się w tej trzeciej klasie – oto próbki mejnstrimu, znane z tego, że są znane, oddają sobie wzajemną cześć wśród spoconych uśmiechów.
Najzabawniejsza na tej zabawie jest owa „charytatywność”, wybita na pierwszym miejscu w nazwie balu. Ten wesoły antychrześcijański akcent („Kiedy dajesz jałmużnę, nie każ trąbić przed sobą”- dixit Jezus) to próba nawiązania do moralnego kiczu dziewiętnastowiecznych balów nowobogackiej arystokracji przemysłowej, kiedy rzucało się resztki za bramę, dla reszty narodu. Już wtedy prasa, należąca do balujących, pisała o tym z usłużnym uznaniem. W końcu mikroskopijną filantropię wymyślono, by ukryć gigantyczną niesprawiedliwość.
Ma to też swoją stronę poetyckiego balu u gubernatora. Oto w świetle reflektorów ściskają się dziennikarze i politycy – kontrolujący i kontrolowani. Zebrali się, by raz jeszcze podkreślić swą rutynową sztamę – podział władz to teoria, króluje praktyka. Zna ktoś w zachodnich krajach demokratycznych jakiś związek dziennikarski, jakąkolwiek głośną grupę dziennikarzy, która zapraszałaby polityków do tańca i jeszcze chwaliłaby się tym na cały kraj? Robić wszystko, by nie dało się odróżnić dziennikarzy od polityków, lobbystów od posłów czy policjantów od złodziei, generalnie uchodzi jednak za zajęcie wstydliwe, stricte antyspołeczne.
A może dobrze, że u nas wszystko to dzieje się tak bezczelnie, tak jawnie, bez żadnej hipokryzji? To przecież znaczy, że nasze gwiazdy medialno-polityczne nie mają żadnych kompleksów. Jak mówił poeta „Cieszmy się z ich sukcesów, gdyż każdy jest okupiony potężną kompromitacją.”
