myślisz
to koniec
wypaliłeś się

nic bardziej mylnego
potrzebujesz zepsutych kobiet

bo te w życiu były takie zdrowe
niech je piekło pochłonie

…………………………………………………………………………………………………………………….

LUDMIŁA  JANUSEWICZ

Koszalin

O ENDORFINACH i POEZJI

Każdy człowiek jest nieszczęśliwy na swój sposób, natomiast ludzie szczęśliwi wydają się być do siebie podobni.Czasem na swój prywatny użytek zastanawiałam się nad powyższym zagadnieniem i nie dochodziłam do żadnych rozwiązań!

Do czasu, kiedy pewien pan, który mnie lubił, powiedział, że
przy całej dojrzałości mam w sobie również wrażliwość
dziecka.
I wtedy wszystko stało się dla mnie jasne, winę za szczęście
ponoszą endorfiny, to one powodują, że doznajemy uczucia
nieomal nirwany.
Lubię bawić się słowami i bliski jest mi stan najarania lub
narajania, jak nirwanę nazywam na własny użytek.
Otóż ten pan sądząc, że swoją uszczypliwą uwagą na temat
dziecięcej wrażliwości mojej duszy trochę mi dokuczy zrobił
mi wręcz przeciwnie, prawdziwą przyjemność.
Możliwe zresztą, że akurat ta cecha bardzo mu się podobała,
zwłaszcza, że przedtem zrobił mi wykład o dziecinności,
czyli infantylizmie u niektórych piszących, gdy na przykład
mocno leciwa dama pisze, że jest motylem.
A przecież wiemy, że motyl żyje zwykle dwa, trzy tygodnie,
w tym czasie nie je ani nie pije, żyje wyłącznie miłością.
Gdyby o motylu napisała młoda dziewczyna, to kto wie…
Przechodząc do poważniejszych spraw, wymyśliłam, też na
własny użytek, nowy rodzaj wiersza, nazwałam go wierszem
wysmukłym, co oznacza, że jest piękny i naprawdę
wysmukły.
Ten termin może niestety oznaczać także wiersz naiwny,
przegadany – wtedy to będzie wiersz „wysmukły”, czyli taki,
że jak się go czyta, zaczynają boleć zęby.

 ADAM  KADMON

ZIEMIA  SZCZECINECKA , ŚRODKOWOPOMORSKIE.

                                                                             Żonce mojej , kadmonowej właścicielce

NIE NA MIEJSCU JEJ NIECHĘĆ .   A  NIENAWIŚĆ ?

Mogę , powiedziała , być twoim wrogiem serdecznym  ,

nienawidząc cię do woli , aż do zapiekłości.

Nie każdy mąż jest wierszopisem , mającym ambicje.

Czarci wiedzą , jakie . Nie pragnę i nie chcę tym

zachętom sprostać. Bo niby , po jakiego diaska ?

Nie mam woli za męża u boku zatrzymać poetę.

Jestem kobietą  , tak jak setki innych , ongiś naiwnych ,

jednak teraz mnie mierzisz i nie poznaję już ciebie.

Nie rozpoznaję chłopca , którym lata temu byłeś

i nie widzę przyczyny , dla której

ciebie utraciłam. Bezpowrotnie , jak sądzę.

Bezprzecznie.

On z pokorą wysłuchał jej słów jeremiady,

stanowczego dictum acerbum ,

obruszony niedobrą oceną swej miłości

własnej.

Zaraz jednak zawrócił do kraju fantazji,

gdzie donośny klangor żurawi pod lasem

i szept daimoniona* , unoszący duszę.

Mogła tylko słyszeć , jak pogłos jej skargi

posępnej rozbija się wewnątrz czterech

ścian pustego domostwa. Zatem

triangle, z idiofonów

* Daimonion , w grece klasycznej – głos boży, sumienie.