WITRYNA POETÓW NR 21

WYSTYGA BIEL EKRANU
____________________________

na stopniach kina niemego od lat
dwaj menele drżą z zimna i z niedopicia
na drobne mają marne widoki
na stopniach kina nieczynnego od lat
dwaj menele po swojemu śmierdzą
po swojemu się trzęsą
między nimi bursztynowy pies
grzeje się między pierwszym a drugim
menelem na stopniach kina
zamkniętego lata temu
gdzie nikt nikomu nie wyświetli
snów kolorowych zmyślonych historii
dobrych zakończeń
dawno zgasłych wystygłych zimnych
dwaj menele w poszukiwaniu widoków na drobne
albo dowodów na istnienie duszy czworonoga
na stopniach kina nieczynnego od lat
między jednym a drugim pierwszym lepszym
trzęsącym się z zimna i pragnienia
grzeje się pies
tylko on wygląda jak człowiek

M.Rybiński 2015

Wiersze Niepierwsze Mieszko Rybiński
KSIĘGA LICZB
_____________________

dzisiaj dwieście osób zginęło w Syrii
wczoraj dwieście osób w Syrii
przedwczoraj też i przed przed wczoraj
dwieście

Jak szybko policzysz do dwustu
w którym momencie przerwiesz liczenie
aby nabrać powietrza
wziąć sobie jeszcze łyk powietrza
garść powietrza
przy dziewiętnastu
czy może uda ci się dojść na wydechu
dociągnąć dobić do trzydziestu
potem do pięćdziesięciu czterech

to nie są dokładne dane
bo wczoraj około dwustu osób zginęło
przedwczoraj około dwustu w Syrii
około dwustu zginie dzisiaj

do ilu doliczysz jutro
jak szybko policzysz jutro

M.Rybiński 2015

__________________________________________________________________________________________________________________
WITEK ŁUKASZEWSKI – MUZYK , POETA , WRAŻLIWY CZŁOWIEK , INTERESUJĄCY TWÓRCA.
__________________________________________________________________________________________________________________

* * * * * * * * *

Przez moje oczy rzeka już płynie

i sen widzę
zmarły po jutrzni
w dolinie.
Mak się sypie przez brzozy,
a konie w dymie i w trawie
bóg rzeki i chmury
traktują łaskawie.
Kiedyś, gdy będzie za późno
zapłaczesz,
spojrzysz w me martwe oczy,
a jabłko z mojej pieśni
pod nogi ci się stoczy.

Znajdzie się w tomie „La Catedral”.

* * * * * * * *

Pożegnanie.
____________________

Ja chyba w sobie już przeżyłem wszystko.
Jestem jak suknia obiecana ciału.
Sypię proso w jesienne ognisko
i skromny bagaż pakuję pomału.
Kiedyś po sadzie biegał mały chłopiec,
teraz mężczyzna pochyla się ciężko
a leśne duchy przysiadłszy na ganku
już mnie do siebie przywołują fletnią.
Wciąż mi się zdaje, że już dawno jestem
tam dokąd idę z podniesioną głową
i wdycham w siebie rozgrzane powietrze
idąc na stację opuszczoną drogą.

Znajdzie się w tomie „La Catedral”.

* * * * * * * *

Nie mów
nic.
Nie mów,
jak długo będziesz.
Nie mów nic,
aż do dnia, kiedy powiesz, że odchodzisz.
Albo tego
też mi nie mów!
Zostaw tylko zapach
i zgaś światło!

Witek Łukaszewski „La Catedral”.

Cisza wokół mnie
jest bezszelestną
tak bardzo,
że nawet szept staje się bluźnierstwem.
Coś się przesuwa w sekundach,
a poza minutami
istnieje drugie życie.
Godzina, jak wódka spływa do gardła.
Płot chyli się ku upadkowi.
Z tomu „La Catedral” leżącego w szufladzie:-)

_____________________________________________________________________________________________________________
ADAM KADMON – POMORZE ŚRODKOWE * *
______________________________________________________________________________________________________________

SŁOWA JAK GESTY
___________________

Dłoń wyciągnięta zwisa wśród eteru.

Co się liczy ? Ignorancja , albo coś

większego. Strach przed ujawnieniem

swej własnej słabości.

Taki charakter , powierzchowny

w odbiorze innego lecz siła uroku

najmniej niebanalna. Wbijająca

w glebę.

Ma wszystko , co trzeba , aby być Człowiekiem.

Tylko w swój talent , dany jej od Boga ,

nie może uwierzyć.

Toteż konfabuluje nową , własną postać.

- Wsadź sobie w dupę tę dawną

kreację – powiada. A rozum przecząco :

- To nie da się zmieścić.

BÓG Z NAMI
________________

Bóg z nami wszystkimi , ryknęli odważnie ;

kto przeciw nam , nieprzyjacielem Boga .

Ciernista korona stoczona w niepamięć.

Rzeczą arcyważną niedzielny jest obiad.

I do wyboru – przy urnie przystawka.

I na barykady marsz – w ogródkach piwnych !

SZEPTUN
________________

Magia jest w nas :

w każdym z nas, co wierzą

przestrzegając zasad.

Tu ważne są słowa ,

których treść niesie za sobą

określone związki ;

stąd imiona carów

japońskich ukryte bezpiecznie

od chwili poczęcia , aż do samej

śmierci.

Po niej prawdziwym imieniem

władcy zwana jest

epoka władzy.

Rytuał nie musi stanowić

zagrożeń, jeśli nie

zaprzysiągł zmowy demonom ,

z dna piekieł.

Wiedzą o tym wybrani :

ludzie wrażliwi , kwiaty i nasze

zwierzęta.

Nie ma sensu rozprawiać

nad oczywistym.

W sobie wyczuj potęgę fluidów ,

a dowiesz co więcej -

oby nie po czasie , jeno raz

nam danym.

Inaczej nie byłoby nigdy

ofiarowania w naturze poezji.

( mojej ostatnio najwierniejszej Recenzentce )

______________________________________________________________________________________________________________

Na deser , w tej odsłonie – SYLVIA PLATH ( 1932 – 1963 )
__________________________________________

ARIEL*
___________

Zastój w ciemności,
Wtem bezcielesny błękit,
Potop wzgórz, odległości.

Boska lwico,
tak stajemy się jedną
Osią pięt i kolan!-Bruzda

Dzieli się i mija, siostra
Brązowego łuku
Szyi, co mi umyka,

Jagody jak oczy
Murzyna zarzucają
Haczyki-

Czarne, krwawe kęsy,
Cienie.
Coś innego

Unosi mnie w powietrzu-
Uda, włosy;
Gruda z mych pięt.

Jak biała
Godiva, rozbieram się-
drętwe ręce i perswazje,

Teraz jestem
Pianą pszenicy, rozbłyskiem mórz.
Krzyk dziecka

Wtapia się w ścianę
A ja
jestem strzałą,

Rosą w samobójczym

Locie, we wspólnym pędzie

Do czerwonego

Oka, kotła poranku

MALIGNA – SYLVIA PLATH
____________________________

Czysta? Cóż to znaczy?
Języki piekła
Są tępe jak potrójny

Język tępego, tłustego Cerbera
Sapiącego u bram. Niezdolnego
Wylizać do czysta

Drżące ścięgno, grzech, grzech.
Suche drewno krzyczy.
Niezniszczalny zapach

Zdmuchniętej świeczki!
Kochanie, dymy wysnuwają się
Ze mnie jak szale Isadory. Boję się,

Że któryś z nich zaczepi się i utkwi w kole.
Te żółte posępne dymy
Tworzą swój własny żywioł. Nie wzlecą,

Lecz będą krążyć wokół globu
Dusząc starców i pokornych,
Słabe

Wychuchane niemowlę w łóżeczku,
Przerażający storczyk,
Co zawiesza swój wiszący ogród w powietrzu,

Diabelski lampart!
Promieniowanie wybieliło go
I zabiło w ciągu godziny.

Namaszcza ciała cudzołożników
Jak popiół Hiroszimy i przeżera je.
Grzech. Grzech.

Kochanie, przez całą noc
Wciąż migotałam i gasłam.
Pościel ciąży jak pocałunek rozpustnika.

Trzy dni. Trzy noce.
Woda z cytryną, rosół
Z kury, wymiotowałam po nim.

Zbyt czysta jestem dla ciebie lub innych.
Twoje ciało
Rani mnie jak świat rani Boga. Jestem latarnią -

Moja głowa księżycem
Z welinowego papieru, ma wykuta jak złoto skóra
Niezwykle delikatna, niezwykle cenna.

Czyż nie zdumiewa cię mój żar i jasność.
W samotności jestem olbrzymią kamelią,
Która rumieniąc się przybliża i oddala.

Zdaje mi się, że wzlatuję.
Zdaje mi się, że mogłabym wstać —
Kulki rozżarzonego metalu unoszą się, a ja kochanie,

Jestem czystym acetylenem,
Dziewicą
W asyście róż,

Pocałunków, cherubinów,
Cokolwiek te różowości oznaczają.
Nie ciebie ani jego.

Nie jego ani kogoś innego.
(Moje ja, te halki starej nierządnicy, topnieją) —
W drodze do raju.

Przełożyła
Teresa Truszkowska

SEN NA PUSTYNI MOHAVE – SYLVIA PLATH
______________________________________________

Brak tu płaskich kamieni na palenisko.
Są tylko gorące ziarnka. Jest sucho, sucho.
Powietrze niebezpieczne. Południe działa dziwnie
Na oko duszy, wznosząc niespodzianie
Szpaler topoli w bliskiej odległości, jedyny
Obiekt poza zwariowaną równą drogą,
Co przypomina o ludziach i domach.
Chłodny wiatr winien mieszkać wśród tych liści,
A rosa na nie opadać cenniejsza od monet
O błękitnej godzinie przed wschodem słońca.
Lecz topole cofają się, niedostępne jak jutro
Lub lśniąca złuda rozlanej wody
Ukazująca się bardzo spragnionym.
Myślę o jaszczurkach wachlujących się językami
W szczelinie niezwykle małego cienia,
O ropusze strzegącej kropli swego serca
Pustynia jest biała jak oko ślepca
I drażniąca jak sól. Wąż i ptak
Drzemią w dawnych maskach gniewu.
Omdlewamy z gorąca jak kozły u kominka.
Słońce gasi popiół, a tam gdzie leżymy
Spękane od żaru świerszcze gromadzą się
W czarnych pancerzach i krzyczą.
Księżyc za dnia świeci jak smutna matka
Świerszcze wpełzają nam we włosy,
By grać na skrzypcach przez krótką noc.

Przełożyła
Teresa Truszkowska

LIST MIŁOSNY – SYLWIA PLATH
_________________________________

Trudno opisać zmianę, jaką wniosłeś w me życie.
Jeśli teraz żyję, przedtem byłam jak martwa,
Choć jak kamień nic sobie z tego nie robiłam
Trwając w miejscu zgodnie ze zwyczajem.
Nie przesunąłeś mnie o cal, wcale nie —
Ani nie zostawiłeś mnie, bym ku niebu wzniosła znów
Małe ślepe oko, oczywiście bez nadziei,
Że ujrzę tam błękit lub gwiazdy.

To nie było tak. Powiedzmy, spałam. Jakiś wąż
Skrył się wśród czarnych skał niczym czarny głaz
W białej szczelinie zimy — —
Podobnie jak mych bliźnich nie cieszył mnie
Widok miliona doskonale wyrzeźbionych
Twarzyczek spadających wciąż, by stopić
Moje lico z bazaltu. One rozpłynęły się w łzach
Jak aniołowie opłakujący tępotę ludzkiej natury,
Lecz to nie przekonało mnie, a łzy zamarzły.
Każda martwa głowa wdziała przyłbicę z lodu.

A ja spałam jak zgięty palec.
Wpierw zobaczyłam przejrzyste powietrze
I krople zamknięte unoszące się w rosie
Przezroczyste jak duchy. Stos obojętnych
Kamieni leżał dokoła mnie.
Nie wiedziałam co z nimi począć.
Lśniłam łuskami miki i odwijałam się,
By niczym jakaś ciecz wypłynąć
Spomiędzy ptasich nóg i roślinnych łodyg.

Nie dałam się oszukać. Poznałam cię od razu.
Drzewo i kamień błyszczały bez cienia.
Moje długie palce stały się przejrzyste jak szkło,
Zaczęłam pączkować jak marcowa gałąź
Ręką i nogą, ręką i nogą.
Od kamienia ku chmurze, tak właśnie wstępowałam.
Teraz przypominam jakiegoś boga,
Gdy tak wzlatuję w powietrze w mym duchowym przebraniu
Czysta jak szyba z lodu. To prawdziwy dar.

Przełożyła
Teresa Truszkowska

________________________________________

*Ariel to imię konia
tł. Teresa Truszkowska.

** red. tech. Witryny – W. Kadmonowa