Wielka Melancholia przychodziła nie wiadomo skąd i kiedy. Na początku widzieliśmy Uśmiech, później jego oczy zatapiały się w przestrzeni. Czasami usiłowaliśmy odnaleźć punkt ścigany wzrokiem i wówczas, niczym Mojżesz, z wolna dźwigał swoją laskę i z pomrukiem, wskazując kierunek, powiadał: nic to, moje Żuczki, nic to…I nasza zabawa trwała. Tymczasem dziadek podnosząc się z wolna, posuwistym krokiem oddalał się. Nie gubił jednak swojego Uśmiechu. Zaś laska spoczywająca w dłoni, traciła kierunek i już tylko głupek mógł traktować jej wskazania poważnie. Po raz kolejny coś nam umykało.
Bywało, że siadał późnym popołudniem na ławeczce. Ćmił jakieś tanie papierosy bez filtra i odpytywał dzieciarnię z tego, co zdążyły w ciągu dnia nabroić. Licytacjom nie było końca. Dziewczyny skarżyły jedna przez drugą i żądały sprawiedliwego osądu. Bo Danka poderwała skakankę i ona, Zośka, musiała skusić i to było niesprawiedliwe, bo Danka jeszcze kłamie. A Danka zaczynała płakać. I co miał powiedzieć dziadek? A jeszcze lepiej było, gdy do głosu dochodzili chłopcy. Ich spór wydawał się istotny, bo Heniek upierał się, że Meksyk to państwo, a Tomek, że miasto. Były to wielkie problemy naszych serc i małych główek, które on z lubością tulił i całował. I to wystarczyło nam za całą sprawiedliwość.
Dziadek z biegiem lat coraz gorzej znosił nadchodzące zimy. Wstawał pierwszy, ale kładł się ostatni. Noc zaczynał ze swoją towarzyszką gorzałką. Sen będzie lżejszy – mawiał. I przechylał głowę gwałtownie raz i drugi. Ale i dzień rozpoczynał nie od tulenia piersióweczki tylko od jej opróżnienia. A powodem było poszukiwanie kurażu. Bywało, że siadał przy oknie i zapominając o wszystkim wpatrywał się w pola otulone śnieżnobiałą warstwą puchu, które ciągnęły się aż po horyzont.
WIELKA MELANCHOLIA (1)
niedziela 03/12/2017
2 
Dorzecznie i ładnie napisano.
Pozdrawiam Ciebie, hej.
dziękuję