Zaczynały się te wyprawy wraz z piątkowym wieczorem, gdy tydzień uznawali za zamknięty. Ulice spowijały kaskady świateł, odsłaniając skrywaną prawdę późnych spotkań - nieuleczalną samotność. Sophie i Harry idąc środkiem chodnika, w stronę wydawałoby się mętnego światła, mieli wokół wielkie, hałaśliwe Miasto. Jednak wierzyli, że labirynt betonu, szkła, krzyżujących ulic, jarzących placów pozwoli na odnalezienie…

Stała. Dreszcz obiegł ciało. Chłód gdzieś wędrował dołem. Umilkły szmery, szelesty, łkania. Cisza. Kilka łyków wody i powrót pod kołdrę. Samotność we dwoje nabierała ostrości . Pocierała stopą o stopę. Powracało ciepło. Myśli urządzały zabawę w chowanego. Zawsze pod ręką były te czarne, których w kanał nie potrafiła puścić. Wysysały rozum. Przerażały. Ułożyła się wygodniej.…

  Jeszcze trochę, jeszcze... Ale już dźwięki trawiły ciszę. Przymknięte oczy rejestrowały może ostatni kadr snu. Tymczasem jak boje zjawiały się pojęcia. Lecz każde z nas okupowało własne getto.Wkurwiała mnie twoja nieobecność, podczas ktorej usiłowałam dźwignąć nasze zartwychwstanie. I kiedy Szekspir wkładał w usta Hamleta rozterkę, wiedział, że czasami zabrzmi jak oklepana śpiewka. irena otolska

Siadł na odwróconej skrzynce po owocach. Obok leżały metalowe szczęki spragnione krwi. Swoją siwą głowę tulił w ramionach i jak w strzaskanych fałdach doliny chował świat między konarami. Powiedział, że i tak już nic po nim. A ja szukałam ciebie po całym świecie. Znalazłam. Znalazłam tutaj. Jeszcze trzymał kapelusz w dłoni i z trudem ukrywał…

żarowka pod sufitem wabiła napalone ćmy spopielały więc im skrzydła i włochate kończyny zaskwierczało życie w ostatnich korkociągach zbolałe światło wypełniało stękanie nieśmiało sen owijał się wokoł mnie oddech tonął w kakofonii dźwięków trzasnęły kuchenne drzwi pośród eufonii w korytarzu mrowiło się od powłóczących nóg obudziłam się...na kołku spodnie i flanelowa koszula

lot nie mam skrzydeł choć w lot pochwyciłam istotę możliwości właśnie palcem dotknęłam tę najbardziej kudłatą i mokrą natychmiast zmroziła zapał obnażonej dłoni stopa dotknęła ziemi     new york: lądowanie z wysoka obserwuję migoczące punkty i twarze podróżnych którym tężeją mięśnie podchodzimy potem kontrola i patrzenie w oczy twarze wciąż te same i ciała…

Drodzy moi, nie wiem, czego doświadczać będziecie, odbywając podróż, którą rozpoczynam wraz z tymi słowy. I mimo że nie rozkosz języków, tajemnice religii, wielorakość kultur, wnikliwość idei, w końcu zwykła bieda czy natrętne bogactwo wiodły, gdy kreśliłam kolejne zdania, bo tu jedynym żywotnym problemem początku było to, by odnaleźć koniec. Tym samym pożreć siebie  samego.…

Szukam takiego dnia, choćby chwili, gdy wykrzyknę wierzę jak Archiedes  heureka. Ale okrzyk wydobyty rankiem milknie o zmierzchu Nie uwzgledniając starogreckiej tradycji.   Pochylam  wzruszone oczy, niedomknięte usta Pośród modlącego tłumu, bo wierzą. Tętno moje Ich czystą pieśnią pulsuje jak nowe świtanie Mimo uporczywego nierozumienia, bo ziarno w łupinie. Irena otolska 12.05. 2017  

  Nie potrafię ocalić sensu choć już minął dzień szósty stworzenia Może później gdy poukładam skrawki dzieciństwa jak konstelacje Spisanych na marginesie powrotów w deszczu i uśmiechów w zaparte Bo nigdy nie było lepiej. Opowieści o dziewczynce z warkoczykami Która ramionami oplata szyję babci a potem o szarej godzinie słyszy Barkę zawodzącą i ćmę tłukącą…

  Gdy odbywa się premiera filmu Krzysztofa Kieślowskiego Trzy kolory. Czerwony jest 27 maja 1994 rok. Od tego czasu wracam do dzieła wielokrotnie, bo gdzieś pod skórą siedzi przekonanie o jego istotności. Tym razem pokusiłam się na spisanie własnych refleksji dotyczących ostatniej części trylogii. Nasz czas to czas ponowoczesny, to era cytatów – wszystko zostało już…